Predigt Weihnachten 2014
Matth. 1, 18 bis 25
back


Hüt ward Se keen Predigt tau hürn bekamen oewer den üblichen Text von´ Wihnachtsgeschicht. De Geschicht, de Lukas uns upschräwen hett, un de uns so bekannt is, den harn Se all hürt und de Krippenspielers harn´s uns dat ok fideel vor Ogen führt.
Hüt sall´n Se de Wihnachtsgechicht eenmal von Matthäus hürn, de anners as de Evangelist Lukas sein Evangelium för jüdische Lüdd hett schräben. Disse jüdischen Lüüd kannten sick mit de Oll´n Testament ut und kannten besünners gaut de Wurt un de Bökers vun de Propheten.
Owert - nun hür´n mal sülvst:

Matthäus 1, 18 ff.
18.
Mit Jesus sin Geburt oewerst hadd sick dat so: Sin Mudder Maria wir mit Josef verspraken. Un bevör sei sick tausamengewen hadden, würd sei dörch den Heiligen Geist mit´n Kind gahn.
19.
Oewerst ehr Mann Josef wir´n rechtlichen Mann un wull ehr nicht in slichtes Gered bring´n. Un dorüm hadd hei sick vörnahmen, hei wull sick ganz in´n Stillen von ehr losseggen.
20. / 21.
As hei dit so bi sick in´n Drusselstunn´n oewerled, dunn kem den Herren sin Engel  in´n Droom tau em und säd tau em: „Josef, du Soehn von David, har ken Scheu, Maria as din Frau tau di tau nehmen. Denn dat Kind, wat sei drägen deit, dat kümmt von´n Heiligen Geist her. Sei ward oewerst ´n Soehn dat Lewen gewen, un den sast du den Namen Jesus gewen. Denn hei ward sin Volk von sin Sünn´ helpen.“

22.
Dit is oewerst alls dortau so kamen, dat den Herrn sin Wurt wohr würd, was hei dörch den Propheten seggt: (un dor steiht:)
23.
„ Süh, ne Jungfru ward ín Kind unner´n Harten drägen un ward´n Soehn dat Lewen schenken. Un sei warden em den Nam´n Emanuel gewen.“ Dat heit up Plattdütsch: „Gott wes mit uns.“
24.
As Josef nun von´n sin Drusselstunn´n und sin Droom upwakt ded, dunn ded heit, wat den Herrn sin Engel em heiten hadd.
25.
Un hei nehm sin Frau tau sick. Un hei hadd keinen Verkihr nich mit ehr, bitt dat sei ehren Soehn tau Welt bröcht hadd. Un hei gew em den Nam´ Jesus.

Lev Tauhürrers,
bekieck man sick de Wihnachtsbiller, so steiht odder sitt Maria tomeist in Vördergrund; se is de junge Fru mit de blaage/roote Ümhang de hübsch antoseihn is. Josef oewerst, ehr Mann, drück sick achtern weg. Hei is up de oll´n Billers achterto, mannichmal as sehr oll´n Mann to seihn, dormit man gor nich ierst up de Idee kamen sall, Josef vör den Vadder von Jesu to holl´n.

In´n de Geschicht von Matthäus oewerst steiht de Josef ganz vörn an - so ok in mien Predigt hüt: Josef, de sick rutbugseeren will un dann doch ganz dorbi bliwt.
Hett sick de Josef von Maria affsett, dann wier de Geschicht vör Maria ganz anners utgang´n. Ne´ jung Fru alleen mit´n Kind, dat gew es dortomal nie nich. Un Josef har dat Recht hadd, Maria vör alle Lüüd antoklagen. Hei makt dat oewerst nich. Hei is´n anstennigen uprechtichen Mann un woll ok fraam´ dortau. Josef will Maria nie nich n Gefohr bring´n; wiss em de ganze Saak een grot Geheemnis un nich geheuer is. Also oewerleggt Josef wie hei ut de Maleesche wedder rutkümmt, ohn Upseihn un ohn bannig Tomult.

Väl mihr ward von Matthäus nich bericht´. Ob hei mit Maria räd hett, weten wi  nich. Hei söcht ´ne stille Lösung, son´n pragmatischen Utweg. Bi sin Överleggen drussel hei een bedden in.
Gott oewerst hett för Josef ´ne anner Lösung in´Utsicht: Hei bruuk em seker an Marias Siet. Un as hei nu indrusselt, dor kem een Engel Gottes Josef tau Besök un segg tau em:
„ Josef, du Soehn von David, har keen Scheu, Maria as din Frau tau di tau nehmen. …"
Tau ierst war de Bang und de Manschetten vun Engel anseggt de Josef woll in´n sin Kopp hett : "Wat künn´n de Lüüd tortau denken? -  wie stei ick in de Ogen vun de Anner dor? -  wat kümmt noch all up mi tau?" - so ward de Josef dacht hemm´n.

"Sei nich bang!" - Disse Satz steiht in´ne Bibel tomeist an Anfung, wenn Minschen wat Wichtiges von Gott seggt ward.  Furcht und Bang hett väl Macht över uns Hart. Besünners de unbestimmte Bang vör dem wat anner Mische oewer uns segen odder denken künn´n.
Un wi hebben ok väl Bang vör uns innere Stimm´. Vör de Affgrünn´uns Seel an de wi an leiwste. nicht rümmemaken. Es gifft woll mannig väl Bang in´ uns, de uns Denken und Doon bestümmen.

"Har keen Scheu, (sei nich bang) - ward to Josef vun Gottes Engel seggt - Maria as din Fru tau di to nehmen." Har keen Bang, wat minschliches to daun: de Fru de du leiv hest ok tau Siet to stahn. Segg „JA“ to de Kind dat in Maria ünner ehr Hart drög. Stell alle Befürchtungen nah achtern - Har keen Scheu und har keen Bang!"

Denn so de Engel: "dat Kind, wat sei drägen deit, dat kümmt von´n Hillig Geist her." De Engel lässt keenein Tweifel tau, dat dor een Mann dormang wir.
Dem Verteller von dis Geschicht, de Evangelist Matthäus, geiht dat nich üm disse vördergrünne Frag´ "Wer is hier nu de Vadder?" - alle wichtigen Minschen vun den Macht un Innfluss untging, wirn dortomals von een Jungfru burn; dat wir vördem nix Besünners. Ok de römisch Kaiser wir vun ´ne Jungfru sülvst buurn. Veelmihr makt Mattäus dütlich, ok Jesus is wat Besünners - so as anner bedüden Lüüd ok.

De Matthäus geiht oewerst noch wieder: In´ Kind, wat Maria dräg, will Gott sülvst up wunnerbohre Art und Wies in´ne Welt mangsien: Hei sall alle Lüüd de Sünn´ vergäwen.
De Engel seggt: " …. un den sast du den Namen Jesus gewen. Denn hei ward sin Volk von sin Sünn´ helpen.“
Un dormit keen scheev Gloven entstünn´ odder Josef noch Tweifel hett,  zitiert de Engel glick ut de oll´n Testament de Propheten so as een Teiken vun´ne Wohrheit:
" Süh, ne Jungfru ward ín Kind unner´n Harten drägen un ward´n Soehn dat Lewen schenken. Un sei warden em den Nam´n Emanuel gewen.“ Dat heit up (Platt)dütsch: „Gott wes mit uns.“
Uns Josef har de olln Propehten gaut kennt un künn mit disse Wuurt wat anfung´n.
Matthäus, de sin Geschicht väle Johr nah Jesus Tod schreven hett, is de Biologie egal; hei verkünn´ uns, - Jesus wier wat Besonners von Beginn an, wiel Gottes Hillig Geist - dörch Maria - up de Welt kamen is.
 

Un uns Josef - in disse Geschicht steih hei ganz vöran. - Wi up dem Bild, dat vörn up uns Ledderzettel to sein is.
– Kieken´s up dat Bild up ehr Zettel  -
Hei is in Rampenlücht rückt. De Mantel för der Flucht hett hei all över un de Stab ton Wannern, üm sick afftoseten, hett heit ok fest in sin Hänn´n nahmen.
Över Gottes Lücht hett ehm drall im Blick; hei is´ ertappt!. Maria dorgegen sitt in Schatten.
Josef hett een göttlich Opgaav to erfüllen und künn´ - as Gott sin Engel mit ehm red hett - nie nich seggen: "dat is mi toväl, de Opgaav bün ick nich wussen. Gott, ick bün doch nich de Richtige - lat mal de Anner ran! "

Oewers Gott hat anners mit Josef vör: Hei sall Maria to Siet stahn. Dat lütt Kind bruk Vadder un Mudder. Also, - "har keen Bang Mann, anners to denken un to handeln. Fürcht di nie nich, Verantwortung tau övertonehm´ dormit dat Kind grot ward."  Gott makt Josef grot un stark mit sin Wuurt.

Wie Mischen sünd tomeist grot in Lüttmaken. Wi sünd grot, anner Lüüd odder uns sülvst lütt un deip to maken. Towiel truugen wi uns ok nich ´naug tau un trecken uns fix einsmoal trüch. Dor hemm´n wi mihr Bang as wi uns sülvst taugäben. Dor regiert de Bang.
Gott geiht de Weg annersrüm: Dat Lütte makt hei stark und grot und söchst sick ünnerscheedliche Minschen ut.
So het hei dortomal mit dem Kind anfung´n, dessen Gebuurt wi hüt fieern, Josef, de Mann in´ Hintergrun´ hett dor sin besünners Bedüdung.  Un so makt Gott dat ümmer wieder: Hei verbünn´n sick mit de Lütten und mit de Banghasen, üm se grot warden to laten un stark to maken.

Dormit oewer dat Lütte grot warden künn´, brucken wi so´n Minschen as Josef een wir. Minschen, de ehr Bang överwinn´n un sick för das Lütte und Taukottgekommene insetten, as wir´s ehr egen Saak. Minschen, de den Maud hebben, de begängig Straten verlaten. Mischen, de sick de Sack ut Gottes Ogen und Blickuurt bekieken.
Dor kann uns Josef, de Mann de sünst achtern steiht,  een Vörbild sin. Wie heit dat noch: "As Josef nun von´n sin Drusselstunn´n und sin Droom upwakt ded, dunn ded heit, wart den Herrn sin Engel em heiten hadd. Un hei nehm sin Frau tau sick."

Dat wihnachtliche Wuurt von´n Engel, lev Tauhürrers, - "Har keen Bang - har keen Scheu" - künn ok uns hüt Maud gäben, dat wi uns nich lütt maken, sonnner „JA“ tau uns Leven seggen und dorup vertrugen, woans Gott uns bruken kann und will.
 

Amen

back